---

Carpon: Surat ti Leuweung

Di hiji lembur nu aya di sisi Gunung Manglayang, cicing hiji budak ngarana Raka. Raka téh sok resep ulin ka leuweung bari mawa suling kai, ngadu manuk, jeung nyiar buah liar.

Hiji poe, nalika Raka keur leumpang di leuweung, manéhna manggihan hiji kertas anu katémbong geus lila keneh. Raka ngahudang rasa panasaran, tuluy dibuka éta kertas.

Eusina téh surat, ditulis ku tulisan rada héjo kusabab tintana geus luntur:

“Anu maca ieu surat, sing inget: leuweung téh indung pikeun urang sadayana. Mun urang ngarusak, bakal karasa deui ku urang sorangan. Jaga leuweung, jaga cai, jaga hirup urang.”

Raka kacida reuwaseunana. Manéhna ngabayangkeun saha nu nulis surat éta, sarta naha bisa ngalayang nepi ka tempat nu jauh ti imah jalma.

Ti harita, Raka ngarasa boga kawajiban pikeun ngajaga leuweung. Mun aya babaturanana nu hayang nebang tangkal sembarangan, Raka sok ngingetan. Mun aya nu miceun runtah di walungan, Raka langsung ngabéjaan.

Leuweung téh karasa leuwih tenang, sora manuk nambah, jeung walungan jadi leuwih beresih. Lembur nu tadina sok kakurangan cai, ayeuna jadi leuwih cukup.

Raka sadar yén surat ti leuweung téh lain ukur tulisan, tapi pesen pikeun kahirupan.

---

Pesan Moral:

Carpon ieu ngajarkeun yén alam téh kudu dijaga. Mun urang miara leuweung jeung cai, kahirupan urang sorangan bakal leuwih hadé.

---